fourth

 – Chcesz wyjść? – spytałem ją, kiedy odsunąłem się trochę, a ona spojrzała na mnie oszołomiona.

– Żartujesz sobie? – zaśmiała się, przecierając wciąż tonące w łzach, oczy.

Gdy spojrzałem na nią w dół, zmarszczyłem brwi.

– Nie. Dlaczego miałbym żartować? – zdziwiłem się, gdy ta potrząsała głową.

– Jesteś cholernym psycholem – splunęła i odepchnęła mnie od siebie, poszukując swojego telefonu.

– Nigdy więcej tak mnie nie nazywaj – wyszeptałem ostro, wpatrując się w nią, gdy odbierała swój telefon.

– Co? Psychol? Taki jesteś. Jesteś psycholem – kipiała ze złości, a ja warknąłem.

~~*~~

– Co się dzieje, Styles? Nie wszystkie twoje pieprzone długopisy są w równej linii? – Jared zaśmiał się, zrzucając długopisy, które miałem starannie ułożone według koloru i daty posiadania – Cholera, chłopaki. Pójdzie na nas naskarżyć, bo rozwaliliśmy mu na biurku. – Zrobił udawaną kwaśną minę do swoich kumpli, zanim zaśmiał się i zgarnął jeden z moich folderów.

Przejrzał wzrokiem stronę kartki i zaśmiał się, a inny chłopak, Oliver, przejął folder do swoich rąk. Moje dłonie pod biurkiem zaciskały się w pięści, kiedy chłopak wyrwał jedną ze stron.

– Tylko popatrz na to, wszystko jest rozwalone. – Uśmiecha się cwaniacko i pochyla się, by stanąć ze mną twarzą w twarz. – I co z tym zrobisz, pokrako? – Zaśmiał się lekko, a ja chwyciłem go za kołnierz i przytrzasnąłem jego twarz do biurka.

Złapał za moje włosy i jednym ruchem ściągnął mnie na podłogę. Pięścią uderzyłem go w dole pleców i w kark, aż zawył z bólu. Kilku chłopaków odciągnęło mnie do tyłu i wtedy zobaczyłem co zrobiłem Olivierowi. Jego nos krwawił, tak samo jak usta, a przymknięte oczy nabrzmiały. Zasłużył na to. Oni wszyscy zasłużyli.

Pani Cartwright przybiegła i dysząc, podbiegła do Oliviera. Natychmiastowo spojrzała na mnie.

– Coś ty zrobił?! – splunęła na mnie z bezwłdanym Olivierem w ramionach. – Odejdźcie od niego, chłopcy – powiedziała szybko do tych, którzy wcześniej mi grozili.

Nie rozumiała. Nikt nie rozumiał.

– Jesteś cholernym psycholem, Styles – Jared warknął do mojego ucha, zanim popchnął mnie na siedzenie w pokoju dyrektora. Zabrano mnie do lekarza, a później zdiagnozowano zaburzenia dwubiegunowe.

~~*~~

Moja pięść uderzyła w ścianę, a oddech ucinał się, kiedy oderwałem dłoń od ściany, w której pozostała ogromna dziura.

– Nie masz najmniejszego pojęcia, Amelio – szepnąłem, a moja głowa przywarła do jej głowy i spajałem ją wzrokiem.

Cofnęła się i gdy znów do niej podszedłem, zaszlochała. Ułożyła dłonie na mojej piersi i przełknęła ślinę, a łzy toczyły się po jej policzkach.

– Przepraszam – zapłakała, cofając się tak daleko, jak tylko mogła.

– Nie wolno wyzywać ludzi od wariatów, moja droga, bo w pewnym momencie możesz mieć rację – warknąłem, ściskając jej szczękę w dłoni i zmuszając by na mnie spojrzała.

– Proszę, przestań – płacz wydarł się z jej ust, kiedy moja twarz przybliżyła się do jej.

– Będę tutaj jutro wpół do szóstej. Chcę żebyś czekała na mnie ubrana. Wyjedziemy coś zjeść i jeśli dowiem się, że byłaś choćby w pobliżu chłopaka, z którym się spotykałaś, cóż...  – zagryzłem wargę i potrząsnąłem głową, chichocząc chłodno. – Teraz myślisz, że jestem szalony? To tylko poczekaj – zagroziłem.

Amelia wstrzymała oddech, gdy mój palec sunął po jej twarzy, a następnie pod spodem brody, nim pozostawiłem na jej policzku pocałunek. Odsunąłem się od niej i odwróciłem, by następnie pozostawić jej drżące ciało za sobą.

– Widzimy się jutro, maleńka.

*~Amelia~*

– Harry Styles – powiedziałam do słuchawki. – Brązowe, kręcone włosy, zielone oczy, nieco więcej niż sto osiemdziesiąt centymetrów.

– Tak, proszę pani, znamy tego człowieka. Proszę podać mi zakres prześladowania – powiedział do mnie delikatnie, a ja kiwnęłam głową, wiedząc, że nie może zobaczyć, jak przejeżdżam dłonią po włosach.

– On, ech, on stale mnie śledzi i łapie mnie boleśnie. Wie gdzie mieszkam  i to jest niepokojące – zaskomlałam i przełknęłam ślinę, chodząc po mieszkaniu.

– Czy jest pani w stanie stawić się na komisariacie? Gdyż pan Styles nie jest w odpowiednim stanie psychicznym i musimy upewnić się, że jest pani wystarczająco bezpieczna – poinformował mnie, a ja znieruchomiałam.

Że co?

– C-co to oznacza? – spytałam drżącym głosem.

– Cóż, panno Wright, jestem pewien, że pani sama zgodzi się, że działania narzucone przez pana Stylesa są agresywne i nieco zaborcze. I dlatego chciałbym, żebyś stawiła się na komisariacie,  byś była całkowicie o wszystkim poinformowana i byśmy mogli podjąć się odpowiednich działań.

– Ja-ech dobrze. Będę tam za pół godziny – odpowiedziałam i policjant podziękował mi, zanim się rozłączyłam.

Chwyciłam płaszcz i związałam włosy, nim wyruszyłam na komisariat. Czekało mnie dwadzieścia minut spaceru, gdyż nie mam samochodu.

Czuję, że popadam w paranoję. Czuję, że Harry mnie obserwuje, śledzi mnie. Czuję na sobie jego oczy. Tak bardzo, że stale odwrcałam się w tył, by upewnić się, że nikogo za mną nie ma. Moje dłonie były wilgotne, a usta smakowały krwią od surowego zagryzania zębów na dolnej wardze.

Kiedy dotarłam na komisariat, ustąpiło wreszcie bolesne uczucie w brzuchu i w końcu poczułam się nieco bezpieczna. Podeszłam do recepcji, a kobieta za biurkiem spojrzała na mnie.

– Przyszłam zobaczyć się z sierżantem Stevensem – powiedziałam i kobieta pokiwała głową.

– Amelia Wright? – spytała, a ja pokiwałam głową, pokazując jej swój dowód. – Za chwilę porozmawia z tobą. – Uśmiecha się, a ja jej dziękuję i siadam na jednym z niebieskim krzeseł.

– Pani Wright? – słyszę pytający głos i unoszę wzrok, by zobaczyć starszego mężczyznę o około stu siedemdziesięciu pięciu centymetrach i niezwykle dobrze zbudowanym ciałem.

– Tak, to ja. – Przełknęłam ślinę i mężczyzna uśmiechnął się.

– Chodź za mną, kochana. Porozmawiamy o Harrym Stylesie.

*~Harry~*

– Badania krwi wykazały, że nie bierzesz leków, Harry – Karen westchnęła i pochyliłem się do tyłu w swoim krześle.

– Nie potrzebuję ich, wszystko ze mną w porządku – wymamrotałem, a Karen potrząsnęła głową.

– Harry, nie bez powodów podwoiłam ci dawkę lekarstw. Albo będziesz je brał, albo założę ci znów areszt domowy, nie jesteś bezpieczny sam na wolności.

– Której części w ‘Ze mną w porządku’ nie rozumiesz? – splunąłem.

– Nie jest z tobą w porządku. Możemy ci pomóc, ale musisz nam na to pozwolić. Nie chcę być zmuszona by przechodzić przez to, co zrobiliśmy w zeszłym roku – spróbowała mnie przekonać i zagryzłem wargę, potrząsając głową.

– Dobra. Wezmę te twoje pieprzone tabletki.

▲

(N/T) Hej hej i jak się podoba? Trochę nudnawo... Chociaż mamy retrospekcję z życia Harry`ego.. Tak bardzo mi go szkoda. Gdybym była Amelią, tuliłabym go całymi dniami i troszczyła się o niego, aw. Jeśli macie jakiekolwiek pytania zapraszam na aska: mojego lub Zizy 

– Transe